Πώς μπορεί κανείς να περπατά αργά κι όμως να προχωρά τόσο γρήγορα;
Στις 24 Οκτωβρίου, είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε, στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου Αθηνών την παράσταση «Μόμο» του Γερμανού συγγραφέα Μιχαέλ Έντε.
Το βιβλίο-ορόσημο του Έντε, πρωτοκυκλοφόρησε στη Γερμανία το 1973, μεταφράστηκε σε περισσότερες από 40 γλώσσες και χαρακτηρίστηκε από κριτικούς αλλά και φιλοσόφους ως «ένα από τα σημαντικότερα βιβλία του 20ού αιώνα».
Πρόκειται για ένα αλληγορικό παραμύθι για τον χρόνο που μετριέται με τους χτύπους της καρδιάς μας. Υμνεί τη δύναμη της αγάπης και της επικοινωνίας ανάμεσα στους ανθρώπους. Ένας ύμνος στην αλήθεια, την αγάπη και τη φιλία που ζωντανεύει μέχρι την τελευταία στιγμή.
Η μουσικοθεατρική παράσταση, γεμάτη χιούμορ, χορό και σασπένς, σε σκηνοθεσία και μουσική Ελένης Ευθυμίου και διασκευή Σοφίας Ευτυχιάδου, ανεβαίνει από έναν έξοχο θίασο ηθοποιών.
Η υπόθεση του έργου:
Η Μόμο, ένα ορφανό κορίτσι, εμφανίζεται ξαφνικά σε ένα ερειπωμένο θέατρο κάπου στα προάστια της πόλης. Εκεί, δίπλα σε ένα αρχαίο ερειπωμένο θέατρο, θα στήσει μόνη της το σπιτικό της. Οι κάτοικοι την βοηθούν... Όμως από ότι φαίνεται τελικά οι κάτοικοι χρειάζονται πιο πολύ την Μόμο από όσο τους χρειάζεται εκείνη. Και αυτό διότι η Μόμο, παρόλο που είναι ένα μικρό, απλό, αμόρφωτο κοριτσάκι, έχει ένα μοναδικό χάρισμα: να ακούει τους άλλους. Η ζωή κυλάει ήρεμα μέχρι που κάτι αρχίζει να αλλάζει στην πόλη. Οι άνθρωποι αρχίζουν να γίνονται ολοένα και πιο βιαστικοί, και η πόλη χάνει σιγά σιγά τον ανθρώπινο χαρακτήρα της και μετατρέπεται σε ένα ψυχρό τερατούργημα. Υπεύθυνη για την κατάσταση αυτή είναι μία συμμορία γκρίζων κυρίων. Τα άχρωμα και ανέκφραστα αυτά όντα έχουν πείσει τους ανθρώπους ότι πρέπει να εξοικονομούν τον χρόνο τους και να μην χασομερούν. Αυτό το καταφέρνουν δελεάζοντας τον κάθε άνθρωπο χρησιμοποιώντας τα κρυφά του όνειρα ή εκμεταλλευόμενοι κάποια αδυναμία του χαρακτήρα του. Έτσι όμως οι άνθρωποι στην ουσία χάνουν το νόημα της ζωής. Τι έχουν όμως να κερδίσουν από την κατάσταση αυτή οι γκρίζοι κύριοι; Τα παιδιά και η Μόμο ειδικότερα, με τον αυθορμητισμό και την φαντασία τους, είναι το φυσικό αντίδοτο των γκρίζων κυρίων. Η Μόμο μαζί με τους δύο φίλους της, τον Τζίτζη τον ξεναγό και τον Μπέπο τον οδοκαθαριστή, και με την βοήθεια των παιδιών είναι οι μόνοι που θα αντιληφθούν τον κίνδυνο και θα προσπαθήσουν να βρούν μία λύση. Υπάρχει όμως λύση ή είναι πολύ αργά; Στην πιο γκρίζα ώρα της απελπισίας όμως θα βρεθεί ένας πανίσχυρος σύμμαχος για την Μόμο και τους φίλους της... ο Μαστρο-Ώρας και η Κασσιόπεια, η χελώνα.....-καταπληκτικός ο συμβολισμός-το πιο βραδυκίνητο ζώο μάχεται τον γρήγορο τρόπο ζωής, τους γκρίζους κυρίους.
«Η Μόμο» είναι ένα έργο που καλλιεργεί στα παιδιά την ευαισθησία, την ικανότητα να βλέπουν την πραγματικότητα στην οποία ζουν με άλλη ματιά, κριτική. Ταυτιζόμενα με την κεντρική ηρωίδα του έργου, τη Μόμο, νιώθουν την αξία της αγάπης, της φιλίας και της ανιδιοτέλειας, Συνειδητοποιούν την παγίδα στην οποία έχει εγκλωβιστεί ο σύγχρονος άνθρωπος, την παγίδα της υπερκατανάλωσης και της θεοποίησης των υλικών αγαθών. Αντιλαμβάνονται την αξία της ανθρώπινης επικοινωνίας, όχι μέσω κοινωνικών δικτύων και κινητών, αλλά της άμεσης επικοινωνίας και της καλής ακρόασης του συνομιλητή, της ικανότητας να ακούμε τα συναισθήματα και τις ανάγκες του άλλου και όχι απλά τη φωνή του. Ο χρόνος αποκτά νόημα και αξία όταν ακούς την καρδιά σου και κάνεις πράγματα που αγαπάς.
«Η Μόμο» καυτηριάζει ένα από τα αρνητικότερα χαρακτηριστικά της σύγχρονης εποχής, την βιασύνη του ανθρώπου και την έλλειψη χρόνου που έχει ή νομίζει ότι έχει. Οι γρήγοροι ρυθμοί της ζωής, το άγχος και η αόριστη βιασύνη τον κάνουν να παραμελεί τα πιο σημαντικά και τα πιο ευχάριστα πράγματα που υπάρχουν στην ζωή.
Αν νομίζετε ότι η θεατρική παράσταση είναι κυρίως για παιδιά κάνετε πολύ μεγάλο λάθος. Η Μόμο είναι μια παράσταση προορισμένη και για μεγάλους γιατί οι ενήλικες τείνουν να ξεχνούν μερικά πολύ σημαντικά πράγματα που τα παιδιά τα γνωρίζουν - ασυνείδητα φυσικά - πάρα πολύ καλά.Το συγκεκριμένο έργο απευθύνεται σε όλους μας και όχι μόνο σε παιδιά. Άλλωστε αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό ενός καλού έργου: το απολαμβάνουν όλοι. Λειτουργεί παιδευτικά γιατί καλλιεργεί τρόπους συμπεριφοράς και αξίες, αναπτύσσει την καλαισθησία και τη δημιουργικότητα. Το ψυχοσυναισθηματικό όφελος των μαθητών μας πολύ μεγάλο.
Είναι ένα έργο που θα το αξιοποιήσουμε εκπαιδευτικά συνδέοντάς το με το πρόγραμμα σχολικών δραστηριοτήτων: «Συνάνθρωπος: ένα + στη λέξη "ΑΝΘΡΩΠΟΣ", +ΥΠΑΡΧΩ,+ΕΡΓΑΖΟΜΑΙ, +ΕΙΣΦΕΡΩ» αλλά και με ένα βασικό τομέα του αναλυτικού μας προγράμματος (ΠΑΠΕΑ), αυτόν της Συναισθηματικής Οργάνωσης.
Διασκεδάζοντας, καθισμένοι αναπαυτικά στο κάθισμά μας συνειδητοποιήσαμε ότι η ουσία της ζωής και η ευτυχία βρίσκεται μακριά από τις βιτρίνες της κοινωνίας, μακριά από την τυπολατρεία και την επίδειξη, μέσα στην καρδιά και στο μυαλό μας.
Ευχαριστούμε από καρδιάς τον κ. Λιβαθινό, την κα Σοφία Βγενοπούλου, την κα Δήμα και όλους όσους συνέβαλαν στο να παρακολουθήσουμε αυτή την παράσταση. Ευχαριστούμε ιδιαιτέρως όλο το επιτελείο των εξαιρετικών ηθοποιών.
Την επόμενη μέρα ζωγραφίσαμε θα γράψαμε εμπνεόμενοι από το έργο.
