Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2019
Ο Αμερικανός συγγραφέας Oliver W. Holmes έλεγε ότι "Οι άνθρωποι δεν σταματούν να παίζουν επειδή γερνούν. Γερνούν επειδή σταματούν να παίζουν." Γι' αυτό κι εμείς φροντίζουμε η μάθηση να είναι παιχνίδι. Από τις 10 Οκτωβρίου είχαμε ξεκινήσει την προετοιμασία για την επίσκεψή μας στο Μουσείο Παιχνιδιών.
Οι μουσειοπαιδαγωγοί του Μουσείου Μπενάκη μας είχε στείλει δύο φωτογραφίες και ένα μικρό κείμενο, που αποτέλεσαν την αφόρμηση για το ταξίδι μας στο βασίλειο των παιχνιδιών. Φτάνοντας στο Μουσείο εντυπωσιαστήκαμε από το κτήριο... πύργοι, μαρμάρινα τζάκια, κήποι, ξύλινες γυριστές σκάλες, ζωγραφικό διάκοσμο στις οροφές... κτήριο εκλεκτικιστικό, αληθινό παλάτι. Με συνοδοιπόρους στο ταξίδι μας τις μουσειοπαιδαγωγούς Αναστασία και Φωτεινή και το φίλο μας Αρκούδο, γνωρίσαμε την καθημερινή ζωή του μικρού αρκούδου μέσα από τον κόσμο των παιχνιδιών που μας περιτριγύριζε - παιχνιδιών χειροποίητων, παραδοσιακών, πανηγυριώτικων, εμπορικών, επιτραπέζιων, αστικών και λαϊκών.
Μπαίνοντας στο σπίτι των παιχνιδιών, από τη φασαρία που κάναμε, ξυπνήσαμε τον αρκούδο. Αφού συστηθήκαμε, του δώσαμε πρωινό με όμορφα τσίγκινα ποτηράκια και τον ντύσαμε με γούνινο, άσπρο κασκώλ.
Τον συνοδεύσαμε με διάφορα μεταφορικά μέσα στο σχολείο του (με αεροπλάνο, τρένο, αμάξι...).
Καθίσαμε μαζί του στο θρανίο, είδαμε τη δερμάτινη σάκα του, την πλάκα γραφής και το κονδύλι του, το μελανοδοχείο του. Μετρήσαμε μαζί του στο αριθμητήριο της τάξης του. Παρατηρήσαμε τους χάρτες με τις εποχές που υπήρχαν στην τάξη του. Γίναμε για λίγο συμμαθητές του. Και ... ακολουθώντας το νέο σύστημα, αφήσαμε την σάκα στο σχολείο.
Μετά το τέλος του μαθήματος, επιστρέψαμε στο σπίτι του. Μας έδειξε τα παιχνίδια του, που τα είχε φυλαγμένα μέσα σε μια παλιά δερμάτινη βαλίτσα: πάνινα τόπια, πάνινες κούκλες, ξύλινες και μεταλλικές σβούρες, γιο-γιο, κουρδιστό κουνελάκι. Είδαμε και όλα τα παιχνίδια που είχε στο δωμάτιό του.
Έφτασε η ώρα για το μεσημεριανό του φαγητό. Πήγαμε μαζί του στην κουζίνα και αφού είδαμε τα μαγειρικά σκεύη, με την παρότρυνση της κυρίας Αναστασίας, ζωγράφισε ο καθένας ένα γεύμα για τον αρκούδο, ζωγραφίζοντας δίπλα στο πιάτο, τα μαχαιροπήρουνα που χρειάζεται. Οι μαθητές μας, για το φίλο τους, έκαναν τα πάντα με πολλή προθυμία.
Η ώρα πέρασε πολύ γρήγορα και ο αρκούδος έπρεπε να πάει να κοιμηθεί για να σηκωθεί την άλλη μέρα για το σχολείο. Το βάλαμε στην κρεμαστή, ξύλινη κούνια του και του τραγουδήσαμε ένα νανούρισμα.
Οι μεγάλοι ξαναγίναμε παιδιά και οι πιο-πιο μεγάλοι, σαν και μένα... ξαναθυμηθήκαμε τα παιδικά μας χρόνια.
Τα παιδιά πριν φύγουμε ρωτούσαν πότε θα ξαναπάμε. Δε χρειαζόταν να ρωτήσουμε αν πέρασαν όμορφα. Η ερώτησή τους τα έλεγε όλα.
Περάσαμε υπέροχα. Καιρός να γυρίσουμε στο παρόν. Το εκπαιδευτικό, μουσειακό πρόγραμμα τελείωσε. Δεν τελείωσε όμως το ταξίδι. Την επομένη μέρα στο σχολείο συζητήσαμε τις εντυπώσεις μας και ζωγραφίσαμε ό,τι μας έκανε περισσότερο εντύπωση. Τα παιδιά μας κατέπληξαν. Ο Ανδρέας ζωγράφισε ένα πολεμικό πλοίο, ο Γιάννης τον αρκούδο στην κούνια του, ο Στέλιος το σπίτι, ένα αεροπλανάκι, τα παιχνίδια στην προθήκη και τον αρκούδο, ο Θεολόγος τον αρκούδο μόνο του, η Τσέλη αφηρημένη τέχνη και ο άλλος Στέλιος τις γυριστές σκάλες, ένα αυτοκινητάκι και τη βαλίτσα με τα παιχνίδια του αρκούδου.
Ευχαριστούμε από καρδιάς το Μουσείο Μπενάκη και τις μουσειοπαιδαγωγούς Αναστασία και Φωτεινή, που μας γνώρισαν τον μαγικό κόσμο των παιχνιδιών του παρελθόντος, χρησιμοποιώντας το παιχνίδι, τη δραματοποίηση και την πολυαισθητηριακή προσέγγιση. Με τη μεθοδολογία που χρησιμοποίησαν, κινητοποίησαν το συναίσθημα των μαθητών και βοήθησαν να γίνει η γνώση βίωμα.
Ευχαριστούμε το ΓΕΝ για την προσφορά του οχήματος και τον οδηγό του σχολικού μας τον κ. Στράτο για την υπομονή του. Χωρίς όχημα και οδηγό δεν θα μπορούσαμε να υλοποιήσουμε αυτή την επίσκεψη.
