12 Μαρτίου 2018: Σήμερα τρυπώσαμε στην «Αυλή των Θαυμάτων» και ζήσαμε για λίγες στιγμές την προσπάθεια του σκηνοθέτη Κοραή Δαμάτη και δέκα εξαιρετικών ηθοποιών να μεταφέρουν στο θεατρικό κοινό του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά το κείμενο του Ιάκωβου Καμπανέλλη.
Είδαμε όσα γίνονται κεκλεισμένων των θυρών. Πάντα αναρωτιόμασταν… πώς γεννιέται ένα θεατρικό έργο πάνω στη σκηνή; Μας δόθηκε λοιπόν η ευκαιρία να βρεθούμε στο θέατρο, όταν τα επίσημα σκηνικά, οι φωτισμοί και τα κουστούμια… απουσιάζουν και όταν οι ηθοποιοί με το σκηνοθέτη αναζητούν την καλύτερη έκφραση του κειμένου, δοκιμάζουν παίζοντας με τη φωνή, τη στάση του σώματος, τη σιωπή και τη σκιά. Παρευρεθήκαμε στην έβδομη πρόβα του έργου «Η Αυλή των Θαυμάτων». Μεταφερθήκαμε στη φτωχική αυλή ενός σπιτιού, όπου οι ψυχές και οι ιστορίες των κατοίκων της συνθέτουν ένα χαρακτηριστικό ψηφιδωτό της λαϊκής κοινωνίας της δεκαετίας του ’50. Με διαφορετικές καταβολές αλλά συνδετικό στοιχείο την αγωνία για επιβίωση και καλύτερη ζωή, τα πρόσωπα εκφράζουν και ζουν τις χαρές και τις λύπες τους, τα όνειρα και τις απογοητεύσεις τους.
Αυτή η υποχρεωτική συμβίωση γεννά όλες τις προβληματικές μορφές μιας μικροκοινωνίας, όπου ο καθένας μοιράζεται, θέλοντας και μη, τον προσωπικό του χώρο και κόσμο. Την ίδια στιγμή όμως διατηρεί ζωντανή την επικοινωνία, την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά, στοιχεία που πρόκειται πολύ σύντομα να ισοπεδωθούν με τη βίαιη άφιξη του καινούριου αστικού κόσμου της αντιπαροχής και της πολυκατοικίας.
Στο σημαντικό αυτό έργο της μεταπολεμικής ελληνικής δραματουργίας, ο Ιάκωβος Καμπανέλλης κατορθώνει να ξεπεράσει το σκόπελο της ηθογραφίας και να διεισδύσει βαθιά στην ανθρώπινη ψυχή.
Παρακολουθήσαμε την πρώτη και δεύτερη σκηνή του έργου και τις προτάσεις-παρεμβάσεις του σκηνοθέτη στους ηθοποιούς. Η συνεργασία τους ήταν εξαιρετική και έτσι είχαμε τη δυνατότητα να διαπιστώσουμε πόσο καταλυτική είναι η παρέμβαση του σκηνοθέτη στην απόδοση του κειμένου και στη συναισθηματική συμμετοχή του θεατή σε αυτό.
Τόσο ο σκηνοθέτης κ. Κοραής Δαμάτης, όσο και ο θεατρολόγος κ. Λεωνίδας Παπαδόπουλος, μας έβαλαν στο κλίμα του έργου αναλύοντάς μας την κοινωνικοπολιτική κατάσταση της δεκαετίας του ’50 και κάνοντας αναφορά στη ζωή του θεατρικού συγγραφέα Ιάκωβου Καμπανέλλη. Είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε ερωτήσεις και να πάρουμε απαντήσεις.
Πιστεύουμε ότι ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία για τους μαθητές μας και θα ήταν καλό να δοθεί αυτή η ευκαιρία στους μαθητές όλων των σχολείων. Την παρακολούθηση της παράστασης, λόγω του θέματος που πραγματεύεται, την εντάξαμε στο πρόγραμμα Αγωγής Υγείας «Συνάνθρωπος: ένα + στη λέξη ΑΝΘΡΩΠΟΣ", +ΥΠΑΡΧΩ, +ΕΡΓΑΖΟΜΑΙ,+ΕΙΣΦΕΡΩ».
Την επόμενη μέρα στο σχολείο συζητήσαμε το έργο. Μιλήσαμε για κάθε ήρωα ξεχωριστά και για τα συναισθήματά του. Αιτιολογήσαμε τις συμπεριφορές τους. Αναλύσαμε τα συν + της συνύπαρξης που σχετίζονται με το πρόγραμμά μας. Διαπιστώσαμε ότι θυμόντουσαν πάρα πολλά πράγματα. Οι μαθητές μας κατάλαβαν πόσοι τυχεροί είναι που οι περισσότεροι κατοικούν σε σπίτια με αυλές και όχι σε πολυκατοικίες. Μίλησαν για την αυλή τους, τα παιχνίδια που κάνουν σε αυτήν και τα ζώα που έχουν. Στο τέλος μερικοί μαθητές επέλεξαν να ζωγραφίσουν κάτι από την παράσταση.
Ο Στέλιος, ζωγράφισε τον κ. Ιορδάνη στην ταράτσα του σπιτιού, μαζί με τη γυναίκα του και το παιδί του, το Γιάννη. Ο Γιάννης έφτιαξε τον κ. Ιορδάνη στη σκεπή του σπιτιού. Ο Αντρέας ζωγράφισε τον καυγά του Στέλιου που είναι κυριευμένος από το πάθος της χαρτοπαιξίας. Ο Άγγελος αποτύπωσε τη Βούλα, τη γυναίκα του Μπάμπη, και τη Ντόρα να συζητούν. Η Αντιγόνη-Μαρία προσπαθεί να βάλει όλους τους ηθοποιούς στο έργο της. Κάθε παιδί με τον δικό του, μοναδικό τρόπο απέδωσε την αυλή των θαυμάτων και των… συναισθημάτων. Τα έργα τους είναι γεμάτα χρώματα και φως. Εντυπωσιαστήκαμε γιατί τα παιδιά ερμήνευσαν θαυμάσια το μοντέρνο σκηνικό του έργου. Όλα είπαν ότι το σκηνικό παρουσίαζε σπίτια και η αυλή ήταν εκεί που κινούνταν οι ηθοποιοί. Τελικά δεν πρέπει να υποτιμούμε τη νοημοσύνη τους. Καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα από όσα νομίζουμε ότι καταλαβαίνουν.
Τέλος αναφέραμε ότι στις 5 Μαΐου θα παίξουμε και εμείς θέατρο πάνω σε αυτή τη σκηνή που παρακολουθήσαμε την «Αυλή των Θαυμάτων».
