Συνήθως εμείς οι δάσκαλοι, προκειμένου να καλύψουμε ανάγκες σε εποπτικό υλικό, καταφεύγουμε σε αυτοσχέδιες κατασκευές, οι οποίες μπορεί συχνά να αποδεικτούν στην πορεία, καλύτερες και από αυτές του εμπορίου. Στο πλαίσιο λοιπόν της σωματογνωσίας η δασκάλα της μέσης βαθμίδας έφτιαξε το σχέδιο ενός γυναικείου προσώπου, με μαλλιά, μάτια, μύτη, στόμα, φρύδια και λαιμό και οι μαθητές της το χρωμάτισαν.
Η ίδια διαδιακασία επαναλήφθηκε, αυτή τη φορά, με τα μεμονωμένα χαρακτηριστικά που αναφέραμε, τα οποία είχαν σχεδιαστεί έτσι που να ταυτίζονται με τα χαρακτηριστικά του αρχικού προσώπου.
Στη συνέχεια τα μεμονωμένα χαρακτηριστικά τα ταύτισαν με τα χαρακτηριστικά του δικού τους προσώπου, χωρίς να κοιτούν σε καθρέφτη (π.χ. τα χείλη πάνω στα δικά τους χείλη, το κάθε φρύδι πάνω στο δικό τους φρύδι κ.λ.π.)...
...και με τα χαρακτηριστικά της πλήρους εικόνας του προσώπου
Στη συνέχεια με χρήση του πλαστικοποιητή, πλαστικοποίησαν όλα τα χρωματισμένα κομμάτια, έκοψαν πάνω στα περιγράμματα, κόλλησαν βέλκτρο και το παιχνίδι ταύτισης και σωματογνωσίας ήταν έτοιμο.
Κάποιος παρατήρησε ότι δεν υπάρχουν αυτιά. Αυτά ήταν κάτω από τα μαλλιά και γι'αυτό δε φαίνονταν. Άλλωστε ουδείς τέλειος...
